W tym roku postanowiłam, że do świąt przygotuję się inaczej niż zwykle. Od strony duchowej przygotowywałam się dzięki uBOGAcONA a pozostałe sprawy rozplanowałam z wyprzedzeniem. Nie chciałam, by znów zawładnął mną ten nadmuchiwany przez media „świąteczny szał”. Jako, że od kilku lat odcinam się od publicznej telewizji oraz w dużej mierze także od radia, było mi łatwiej.
Zdecydowanie nie chciałam kupować prezentów na ostatnią chwilę. Uważam, że prezenty świąteczne nie są najważniejszą częścią świąt. Niemniej, są one miłym gestem i dzięki nim możemy pokazać, że chcemy sprawić bliskim przyjemność i radość.
Doszłam do wniosku, że wcale nie pieniężna wartość lub wielkość podarunku świadczą o naszym zaangażowaniu i motywacji. Razem z moim mężem obdarowujemy osoby nam najbliższe, na których nam zależy. Chcemy, by wiedzieli, że ich znamy i troszczymy się o nich, dlatego dużo wcześniej zastanawiamy się i podpytujemy o ich pragnienia i potrzeby. Kiedy nie potrzebują żadnej konkretnej pomocy (np. mamie akurat zepsuła się suszarka), to analizujemy co może być rzeczywiście „w ich stylu”.
W tym roku postawiłam w dużej mierze na upominki handmade, na zamówienie lub z małych polskich firm. Zamówienia były personalizowane, a podarunki sprawiły wiele radości przy odpakowywaniu. Dzięki temu mogłam wesprzeć także innych rękodzielników i promować polskie produkty.
Nie obyło się jednak bez główkowania. Seniorki w mojej rodzinie zawsze mówią, żebyśmy oszczędzali pieniążki i nie wydawali ich na prezenty dla starych babć, którym nic nie potrzeba. Chcąc uszanować ich zdanie, prezenty wykonałam własnoręcznie. Spakowałam w celofan pierniczki domowej roboty (mój trzyletni synek z ogromnym zaangażowaniem pomagał je wykrawać oraz ozdabiać). Do tego wyszyłam dla babć naszyjniki. Tak oto nic nie kupiłam, a mogłam podarować im coś prawdziwie od serca. Czyż nie o to właśnie chodzi? By podarować swoje serducho?
